Over mij

Mijn naam is Ingeborg en ik ben trotse moeder van twee prachtige zonen van vijftien en negentien. Het mooie dorp Lemmer achter de poort van Friesland is ons thuis. Mijn reis naar bewustwording heeft zich in de afgelopen zes jaar verdiept, maar onlangs realiseerde ik me dat de wegwijzers er altijd zijn geweest, net zoals spiritualiteit een rode draad vormt in mijn leven.

Ruim tweeëntwintig jaar geleden maakte ik voor het eerst kennis met meditatie bij een vriendin die hier tijdens een reis naar India ervaring mee had opgedaan. Op een bovenkamertje zaten we met z’n vijven in een kring; ogen dicht, stil zitten en dan zien wat er gebeurt. In die eerste jaren was mediteren nog vooral ‘doen’ in plaats van ‘zijn’, en beoefende ik het af en toe in groepsverband. Vooral uit nieuwsgierigheid, en vaak in conflict met gedachten die maar niet wegbleven, en in afwachting van wat ik zou gaan ‘zien’. Pas vele jaren later, en dankzij de begeleiding van lieve leraren heb ik ervaren dat meditatie juist niet gaat over ergens naar streven, of over dingen zien. Maar over bewust contact maken met dit moment, en daarin laten komen wat komt, en gaan wat gaat.
And that’s where the magic happens!

Ruim tien jaar geleden bevond ik me in een jarenlange periode van grote uitdagingen die mij oog in oog zetten met de minder mooie kanten van het mens-zijn. Het was een tijd die vroeg om zelfreflectie en introspectie. Door regelmatig te mediteren en me te verdiepen in hoe ik me voelde en waarom dat zo was leerde ik minder te oordelen over mijn gedachten en gebeurtenissen. Ik leerde innerlijk vriendelijker en geduldiger te zijn voor wat zich aandiende, zowel in mij als buiten mij. Hoe moeilijk en confronterend dat soms ook was. Maar het hielp. Als ik een dag rondliep met een steen op mijn maag, dan ging ik zitten en puur luisteren, eerst naar mijn gedachten, later naar mijn lichaam; Wat is dit? Wat gebeurt hier? Wat voel ik? En waarom? Is dit van mij of van een ander? Door er in stilte mee te zijn en alles toe te laten kwam er ruimte, inzicht en uiteindelijk verandering. Niet de buitenwereld was veranderd, maar mijn inzicht, en daarmee mijn perceptie ervan.

Weer enkele jaren later kwam mindfulness op mijn pad en besefte ik dat dit de reis was die ik onbewust had gemaakt. Mindfulness voelt voor mij als een uitdijende vlam die door de jaren heen feller is gaan branden, en een steeds groter deel van de ruimte verlicht, waarin ik ben. De innerlijke kwaliteit van compassie is voor mij de fakkel waarmee wij de ruimte kunnen verlichten voor alles wat leeft. En ik voel een steeds grotere verantwoordelijkheid daartoe.

Wij menselijke wezens leven in een hectische wereld vol tegenstellingen, prikkels en uitdagingen, nog los van het leed dat wij onszelf via onze gedachten aandoen. Ik besloot mij verder te verdiepen in mindfulness, compassie en de universele levensenergie vanuit mijn eigen ervaring dat er te midden van alle tumult een liefdevolle plek in ons is, waar we altijd antwoorden en rust kunnen vinden.